Millie Bobby Brown i Henry Cavill powracają jako rodzeństwo Holmesa w tej uroczej kontynuacji.
To ona! Po czarujących audiencjach niezręcznym, komediowym hijinxem, Millie Bobby Brownnastoletnia detektyw wraca do wpadania w kłopoty, walczy o to, by się wykazać i udziela głosu bezdźwięcznym w całkowicie zachwycającym, komediowym i zaskakująco wzruszającym Enola Holmes 2. W reżyserii Harry Bradbeer ze scenariuszem autorstwa Jack Thornez których obaj przynieśli nam również pierwszy film, Enola Holmes 2 nie marnuje czasu, rzucając publiczność – i tytułowego detektywa – na głowę w gęsto upakowaną, wielowarstwową tajemnicę, która wymaga umiejętności więcej niż jednego rodzeństwa Holmesa.
Po udanym uratowaniu wicehrabiego Tewksbury (Ludwik Kuropatwa), Enola Holmes otwiera własną agencję detektywistyczną w Londynie, ale ma trudności z jej uruchomieniem. Jej wiek, płeć i względny brak doświadczenia są oczywiście czynnikami, ale jest też fakt, że po prostu nie jest jej słynnym starszym bratem Sherlockiem (Henry Cavill), bratnie rodzeństwo Holmesa, jeśli chodzi o tajemnice, które wymagają rozwiązania. Gdy przygotowuje się do spakowania sklepu i powrotu do wiejskiej posiadłości Holmesów, podchodzi do niej młoda dziewczyna z zapałkami Bessie (Serrana Su-Ling Bliss) szuka pomocy w odnalezieniu zaginionej siostry.
To, co zaczyna się jako wystarczająco prosty przypadek zaginięcia osoby, który można rozwiązać za pomocą mocy tego słynnego znajomego rozumowania dedukcyjnego – i sporej liczby lekcji, jakie Enola otrzymała od swojej matki Eudorii (Helena Bonham Carter) — szybko staje się znacznie bardziej skomplikowany, wplątując Enolę, wraz z Tewksburym i Sherlockiem w znacznie większy spisek, który pokrywa się z tą samą sprawą, w której Sherlock był przez wiele tygodni gnębiony.
Podczas gdy sequele mogą czasami wpaść w pułapkę polegającą na zbyt dużym poleganiu na fragmentach pierwszego filmu, który okazał się najbardziej popularny, wbijając je w kółko, aż nikt się już nie śmieje, Enola Holmes 2 mądrze unika tej pułapki. Zamiast tego historia z powodzeniem opiera się na pierwszym, podkreślając, co sprawiło, że działa tak dobrze, ale także pozwalając tym rzeczom wyrosnąć poza ich pochodzenie. Jednym z uderzających przykładów jest lekcja, której Sherlock udziela swojej siostrze Enola Holmes kiedy zostaje wysłana do ukończenia szkoły. Choć może nienawidzić swojego otoczenia, żadna wyciągnięta lekcja nie jest lekcją zmarnowaną. Zniknęła Enola, która zakłada, że już wszystko wie, a na jej miejscu jest Enola, która chce użyć każdego narzędzia ze swojego arsenału, aby dotrzeć do sedna sprawy – niezależnie od tego, czy oznacza to huśtanie się z dachu, czy opanowanie sztuki flirt bez słów.
A skoro już o tym mowa, do flirtu Enoli i Tewksbury z pierwszego filmu powracamy z pewną szczerością, która, mam nadzieję, staje się coraz bardziej powszechna. W scenariuszu nie ma wstydliwości ani sugestii, że chemia postaci jest czymś innym niż romantyczna – nawet jeśli czasami może być niezręczna. W końcu są nastolatkami.
Jako wiodąca dama, Brown nadal popisuje się zarówno swoim odwagą, jak i komediowymi kotletami. Jej walka o rozwój i rozkwit nie tylko poza cieniem brata, ale także poza pudełkami, w których została umieszczona przez społeczeństwo i własną rodzinę, tym razem wydaje się bardziej zbliżona do siebie. Stało się mniej o przewidywalnych strzałach w gorsety, robótki ręczne lub inne „kobiece” rzeczy, a bardziej o młodą kobietę dążącą do samostanowienia w świecie, który jest zdeterminowany, by ją tego pozbawić. Pomimo otaczającej ją dużej obsady, nie popełnij błędu, że Brown nosi ten film sama i jest niezwykle przekonującym bohaterem.
Mimo że Sherlock Holmes jest postacią, którą widzieliśmy w wielu wcieleniach, Cavillowi wciąż udaje się tchnąć w niego coś całkowicie własnego. Tak, nadal jest klinicznie oderwany i najwyraźniej uważa się za najbardziej inteligentną osobę w każdym pokoju, do którego wchodzi, ale pod tym wszystkim jest prawdziwy strumień uczucia do jego młodszej siostry. Nie wspominając o tym, że jego wersja Sherlocka jest naprawdę zabawna. Łatwo zapomnieć we wszystkich rolach twardziela, że Cavill ma naprawdę świetny komediowy wyczucie czasu, a sceny, w których on i Brown mogą się ze sobą bawić, są jednymi z najprzyjemniejszych.
Całość obsady drugoplanowej, w tym David Thewlis, Sharon Duncan-Brewster, Hanna Dodd, oraz Adeel Akhtar zrobić świetną robotę. Historia również mądrze przywraca Susan WokomaEdith i tym razem daje jej coś do roboty poza zapewnieniem ekspozycji rodzeństwu Holmes. Przekomarzanie Edith i Sherlocka było, jak w pierwszym filmie, rozkoszą, a jeśli mam jedną skargę, to po prostu za mało.
Jeśli chodzi o tajemnicę tkwiącą w sercu opowieści, film jest tak pełen zwrotów akcji i rewelacji, że pozostawi cię na skraju siedzenia. Żadna scena nie trwa zbyt długo, żadna scena akcji nie trwa tak długo, by oczy publiczności zaszkliły się. Trwający nieco ponad dwie godziny Enola Holmes 2 jest napięty, pozostawiając wystarczająco dużo miejsca, aby postacie mogły się rozwijać i robić to, co robią najlepiej. Jest to film z wieloma ruchomymi częściami, ale nie tak wieloma, by widzowie zgubili trop, iw ten sposób jest filmem zasługującym na powtórkę – lub kilka.
Ocena: A
Enola Holmes 2 trafi na Netflix 4 listopada.
